7 poezi të romantizmit që nuk mund t’i humbni

Quhet "Romantizmi”Lëvizjes kulturore dhe artistike që lindi në Evropë në fund të shekullit të XNUMX-të, konkretisht në Gjermani dhe Mbretërinë e Bashkuar. Qëllimi i së cilës ishte t'u jepte përparësi ndjenjave, shumë më lart se racionalizmi dhe neoklasicizmi; kështu që konsiderohet gjithashtu një "revolucion" në atë kuptim.

Në atë kohë kishte shumë vepra dhe shprehje artistike në fusha të ndryshme si letërsia, muzika dhe piktura. Sidoqoftë, në këtë postim duam të theksojmë punimet nga kryesore autorë të romantizmit me të vërtetë mahnitëse në poezi romantike, ku poetët u përpoqën të linin mënjanë rregullin që mbante neoklasicizmi, në mënyrë që të përqendroheshin më tepër te faktorët e margjinalizuar të standardeve shoqërore.

Zbuloni këto poezi të pabesueshme të romantizmit

Ndër autorët më të shquar, kemi Lord Byron, William Blake, Georg Philipp Freiherr, Walt Whitman, Gustavo Adolfo Bécquer, Victor Hugo, Samuel Taylor Coleridge, John Keats, Percy Bysshe Shelley, William Wordsworth, Edgar Allan Poe, ndër të tjerë. Të gjithë ata që lidhen me poezitë e tyre romantike, të cilat për adhuruesit e poezisë së atij zhanri, janë perëndi të vërteta.

1. Më kujto mua

"Shpirti im i vetmuar qan në heshtje,
përveç kur zemra ime është
të bashkuar me tuajat në aleancën qiellore

e psherëtimës reciproke dhe dashurisë reciproke.

Theshtë flaka e shpirtit tim si aurora,
duke ndriçuar në mbylljen e varrit:
pothuajse i zhdukur, i padukshëm, por i përjetshëm ...
as vdekja nuk mund ta njollosë atë.

Më kujto! ... Afër varrit tim
mos kalo, jo, pa më dhënë lutjen tënde;
për shpirtin tim nuk do të ketë tortura më të mëdha
sesa të dish që e ke harruar dhimbjen time.

Dëgjo zërin tim të fundit. Nuk është krim
lutuni për ata që ishin. une kurre
Unë nuk ju kërkova asgjë: kur të skadoj kërkoj prej jush
se mbi varrin tim i ke derdhur lotët."

Autor: Lord Bryan.

2. Annabel lee

Ishte shumë, shumë vite më parë
në një mbretëri buzë detit,
atje jetonte një vajzë të cilën mund ta njihni
me emrin Annabel Lee;
dhe kjo zonjë jetoi pa asnjë dëshirë tjetër
sesa të më duash dhe të jesh i dashur nga unë.

Unë isha një djalë, dhe ajo një vajzë
në atë mbretëri buzë detit;
Ne e duam njëri-tjetrin me një pasion më të madh se dashuria,
Unë dhe Annabel Lee;
me një butësi të tillë sa serafinët me krahë
ata qanë inat nga lart.

Dhe për këtë arsye, shumë kohë më parë,
në atë mbretëri buzë detit,
një erë fryu nga një re,
ngrirja ime e bukur Annabel Lee;
paraardhësit e zymtë erdhën papritur,
dhe ata e tërhoqën atë shumë larg meje,
derisa të mbyllet në një varr të errët,

në atë mbretëri buzë detit.

Engjëjt, gjysmë të lumtur në Parajsë,
Ata na kishin zili, Ajo, mua.
Po, kjo ishte arsyeja (siç e dinë burrat,
në atë mbretëri buzë detit),
që era fryu nga retë e natës,
duke ngrirë dhe vrarë Annabel Lee-in tim.

Por dashuria jonë ishte më e fortë, më e fortë
se ajo e të gjithë paraardhësve tanë,
më e madhe se ajo e të gjithë të urtëve.
Dhe asnjë engjëll në qemerin e tij qiellor,
asnjë djall nën oqean,
kurrë nuk mund ta ndaj shpirtin tim
e Annabel Lee-së time të bukur.

Epo hëna nuk shkëlqen kurrë pa më sjellë gjumë
të shoqëruesit tim të bukur.
Dhe yjet nuk ngrihen kurrë pa u evokuar
sytë e saj rrezatues.
Edhe sot, kur batica vallëzon natën,
Unë shtrihem pranë të dashurit tim, të dashurit tim;
në jetën time dhe të dashurin tim,
në varrin e tij nga dallgët,
në varrin e tij buzë detit që gjëmon.

Author: Edgar Allan Poe.

3. Për dhimbjen e një tjetri

A mund ta shikoj dhimbjen e dikujt
pa ndjerë trishtim me të?
A mund ta mendoj keqardhjen e dikujt
pa u munduar ta lehtësoni?

A mund ta shikoj lotin e derdhur
pa ndarë dhimbjen?
A mund ta shohë një baba duke qarë djalin e tij
pa iu nënshtruar hidhërimit?

A mundet një nënë të dëgjojë indiferentisht
vajtimi i një fëmije, frika e një foshnjeje?
Budalla! E pamundur!
Kjo kurrë nuk do të jetë e mundur.

A mundet ai që buzëqesh gjithçka

degjoni ankesat e zogut?
Dëgjoni të vegjlit tuaj në nevojë dhe të pikëlluar?
Dëgjoni të qarat e fëmijëve që vuajnë?

Pa u ulur prane foles
duke spërkatur keqardhje në gjinjtë e saj?
Pa u ulur pranë krevatit
duke derdhur lot mbi lotët e fëmijës?

Dhe mos kaloni ditë e natë
duke tharë lotët tanë?
Oh jo, kjo nuk do të jetë kurrë e mundur.
Kurrë, kurrë nuk do të jetë e mundur.

Ai e rezervon gëzimin e tij për të gjithë ne;
bëhet i ri;
ai bëhet një njeri i dhembshur.
Edhe ai ka dhimbje.

Mendoni se jeni të paaftë për të psherëtitur një psherëtimë,
pa prodhuesin tuaj të mos jetë pranë jush;
Mendoni se nuk mund të qani një lot
pa prodhuesi juaj që nuk qan.

Ah, kjo na jep gëzim
që na shkatërron hidhërimet.
Derisa të na zbrazet dhimbja
së bashku me ne do të vajtojë.

Author: William Blake.

4. Giaour

Por së pari, në tokë, si një vampir i dërguar,
kufoma juaj nga varri do të internohet;
atëherë, i gjallë, do të endesh nëpër atë që ishte shtëpia jote,
dhe gjakun tënd duhet ta këputësh;
atje, e vajzës, motrës dhe gruas tuaj,
Në mesnatë, burimi i jetës do të thahet;
Edhe pse e urren atë banket, duhet, domosdoshmërisht,
ushqeni kufomën tuaj të gjallë në këmbë,
viktimat tuaja, para skadimit,
ata do ta shohin zotin e tyre në djall;
duke mallkuar ty, duke mallkuar veten,
lulet tuaja të vyshkura janë në kërcell.

Por një që për krimin tuaj duhet të bjerë,
më i riu, ndër të gjithë, më i dashur,
duke ju quajtur baba, ai do t'ju bekojë:
Kjo fjalë do të gllabërojë zemrën tuaj në flakë!
Por ju duhet ta mbaroni punën tuaj dhe të vëzhgoni
ngjyra e fundit në faqet e saj;
nga sytë e tij shkëlqimi i fundit,
dhe shikimin e tij të qelqtë duhet ta shihni
ngrij në blu të pajetë;
me duar të pabesë do të zhbësh më vonë
gërshetat e flokëve të saj të artë,
që ishin sythe të përkëdhelura nga ju
dhe me premtime të çrregullta të dashurisë së butë;
Por tani ju merrni atë larg,
monument për agoninë tënde!
Me gjakun tuaj më të mirë ata do të shkëlqejnë
dhëmbët tuaj që kërcëllijnë dhe buzët e tyre të ashpra;
pastaj në varrin tënd të zymtë do të ecësh;
shkoni, dhe me demonët dhe shpirtrat delir,
derisa të ikin nga tmerri i tronditur
të një spektri më të neveritshëm se ata.

Author: Lord Bajroni.

5. Para teje unë do të vdes

Para teje unë do të vdes: i fshehur
në zorrët tashmë
hekuri që mbaj me të cilin ju hapi dorën
plaga e gjërë mortore.

Para teje unë do të vdes: dhe shpirti im,
në përpjekjen e tij këmbëngulëse
do të ulet në dyert e Vdekjes,
që ju telefononi për të pritur.

Me orët ditët, me ditët
vitet do të fluturojnë,
dhe në atë derë do të trokasësh në fund.
Kush pushon së thirruri?

Kështu që faji juaj dhe të mbetet
toka do të mbajë,
duke ju larë në valët e vdekjes
si në një Jordan tjetër.

Aty ku murmuritje e jetës
duke u dridhur për të vdekur shkon,
si vala që vjen në plazh
i heshtur për të skaduar.

Aty ku varri që mbyllet
hap nje perjetesi,
gjithçka që ne të dy kemi heshtur
duhet të flasim për këtë.

Author: Gustavo Adolfo Becquer.

6. Dashuri e shqetësuar

Përmes shiut, nëpër dëborë,
Përmes furtunës shkoj!
Midis shpellave me gaz,
Në valët e mjegullta shkoj,

Gjithmonë përpara, gjithmonë!
Paqja, pushimi, kanë fluturuar.

Shpejt përmes trishtimit
Dëshiroj të therrem
Se gjithë thjeshtësia
Të qëndrueshme në jetë
Bëhu varësia e një malli,
Aty ku zemra ndjen për zemrën,
Duket se të dyja digjen
Duke parë që ndihen të dy.

Si do të fluturoj?
Kot ishin të gjitha përballjet!
Kurora e ndritshme e jetës,
Lumturi e trazuar,
Dashuri, ti je kjo!

Author: Gëte.

7. Mbi

A do t’i harroni orët e lumtura që varrosëm
Në dhomat e ëmbla të dashurisë,

Turma mbi kufomat e tyre të ftohta
Jehonat kalimtare të një gjetheje dhe një luleje?
Lule ku ra gëzimi,
Dhe lë atje ku shpresa banon akoma.

A do t’i harroni të vdekurit, të kaluarën?
Ata nuk janë ende fantazma që mund të hakmerren;
Kujtime që e bëjnë zemrën varrin e tyre,
Vajtimet që rrëshqasin mbi errësirën,
Pëshpëritje me zëra të tmerrshëm
Se lumturia e ndjerë kthehet në dhimbje.

Author: Percy Bysshe Shelle.

Shpresojmë që këto poezi te romantizmit kanë qenë për pëlqimin tuaj, pasi që për ne ata kanë qenë me të vërtetë të pabesueshme. Nëse doni të kontribuoni për ndonjë poezi tjetër, mund ta bëni përmes komenteve; Ndërsa ne gjithashtu ju ftojmë ta ndani atë në rrjetet tuaja sociale në mënyrë që miqtë tuaj poezi-dashur të ndriçohen paksa.

Artikulli i lidhur:

10 poezitë më të mira të modernizmit