Reflektime të thella mbi vdekjen dhe pavdekësinë

  • Vdekja është një tabu kulturore që ndryshon sipas besimeve dhe filozofive.
  • Fetë ofrojnë rehati duke e parë atë si një kalim drejt jetës së përjetshme.
  • Shkenca propozon alternativa të tilla si kriogjenika për të përballuar vdekshmërinë.
  • Reflektimi për vdekjen përmirëson perceptimin tonë për jetën e përditshme.
vdekja e një njeriu të dashur

Somethingshtë diçka e zakonshme, dhe pa marrë parasysh sa është e zakonshme, ne nuk jemi mësuar me të: çdo ditë ditaret tona të shkruara botojnë midis 20 dhe 30 nekrologji të njerëzve që vdesin në Navarra, në Pamplona. Disa i njohim, të tjerëve mbiemrat na janë të njohur dhe shumë herë disa janë të lagjes, mjedisit, familjes sonë...

Njerëzit vdesin, por jo vetëm të tjerët vdesin, një ditë do të jetë radha jonë, dhe atë ditë do të jemi pjesë e atyre që denoncojnë popullin që kemi pushuar së jetuari. Çfarë ankthi na krijon vetëm kur mendojmë për të! Por është e vërteta. Disa lexues do të ndalojnë së lexuari këtë artikull dhe do të humbasin një rast të rëndësishëm për të reflektuar mbi vdekjen e njërit prej jush; Siç u ndodh të tjerëve, dikur do të jetë radha jonë.

Është mirë ta kesh parasysh dhe të mos e harrosh, por me qetësi, me paqe dhe qetësi. Kjo ka mbaruar dhe e rëndësishme është që të vijë pa keqardhje dhe me “duart plot gjëra të mira dhe kënaqësi personale”.

Marrëdhënia njerëzore me vdekjen

duke vizituar një varr në procesin e pikëllimit

Ne e kemi të vështirë ta pranojmë këtë fakt të vdekjes, sikur të na ka ardhur më parë emërtimi dhe prandaj askush nuk flet për të. Është një tabu kulturore: disa trokasin në dru, të tjerë thonë “të lutem, ta ndryshojmë temën”; dhe shumë, në intimitetin e tyre, shohin moshën e atyre që kanë vdekur sot dhe i thonë vetes: "Ai është më i madh se unë, është normale që të vdesë", "Ai është në të njëjtën moshë me mua!..." dhe, na del një gungë në fyt. Vetëm në intimitet e ritualizojmë faktin sa herë që lexojmë gazetën.

Shumë e kthejnë vdekjen në një obsesion negativ. Sikur duke mos e menduar, nuk do të vinte kurrë, ose anasjelltas: duke menduar gjithnjë e më shumë - obsesion -, e largoj nga vetja dhe e heq qafe. Kjo temë është trajtuar në kulturë nga figura emblematike si p.sh Buda ose Dali, i cili deklaroi: "Unë i frikësohem vdekjes gjithnjë e më pak, sepse do të arrij të kem besimin katolik dhe të besoj në pavdekësinë e shpirtit".

Këndvështrime kulturore dhe filozofike

Tema e vdekjes dhe pavdekësisë është trajtuar nga filozofi, fe dhe kultura të ndryshme gjatë historisë. Disa kultura e kanë parë jetën dhe vdekjen si dy anët e së njëjtës medalje. Për shembull, stoikët konsideronin se përgatitja për vdekjen ishte kulmi i artit të të jetuarit, i pasqyruar në moton e tyre: "Memento mori", që do të thotë "kujto se do të vdesësh".

Epikuri, nga ana tjetër, u shpreh se "Ndërsa jemi, vdekja nuk është, dhe kur vdekja është, ne nuk jemi". Kjo filozofi thyen tabunë dhe vendos sigurinë e vdekjes në periferi të jetës sonë të përditshme, duke na lejuar të jetojmë më plotësisht.

Si ndikojnë besimet tona

zi për vdekje

Besimet ndikojnë ndjeshëm në perceptimin tonë për vdekjen. Për ata që kanë besim në jetën e përtejme, si të krishterët, vdekja nuk është fundi, por një kalim në jetën e përjetshme. Sipas kësaj perspektive, njeriu fiton "Një rezidencë në qiell pa hipoteka dhe kredi, me një kopsht të vogël dhe një lumë atje, që lumturia të jetë e plotë".

Megjithatë, këto besime kanë qenë gjithashtu objekt i kritikave. Ludwig Fouerbach, në veprën e tij “Mendime mbi vdekjen dhe pavdekësinë”, argumenton se pavdekësia nuk i përket individit, por species; se dinjiteti njerëzor qëndron në pranimin e fundmërisë sonë dhe në kërkimin e të përjetshmes në njerëzimin kolektiv. Këto ide reflektojnë më shumë laike dhe humaniste.

Vdekja në jetën e përditshme

Vdekja gjithashtu luan një rol në mënyrën se si i përjetojmë ditët e përditshme. Leximi i nekrologjive, për shembull, na lidh me ciklin e pafund të jetës dhe vdekjes, duke na kujtuar njerëzimin tonë të përbashkët. Një anekdotë kurioze tregon se si një burrë mblodhi nekrologjitë e njerëzve më të rinj se ai si një ritual për të riafirmuar veten në jetë.

Me fjalë të tjera, vdekja është një kujtesë e vazhdueshme se veprimet dhe emocionet tona janë të fundme, dhe kjo mund të na motivojë të transformojnë ditët tona të zakonshme në diçka kuptimplote.

Jeta e përditshme dhe vdekja

Perspektiva shkencore

Nga pikëpamja shkencore, vdekja është ndërprerja e pakthyeshme e funksioneve jetësore. Kjo qasje, edhe pse më pragmatike, hap edhe debate filozofike për etikën e jetës së zgjatur dhe mundësitë e kapërcimit të vdekjes nëpërmjet përparimeve teknologjike, si kriogjenika apo inteligjenca artificiale.

Ndërsa këto ide mund të duken futuriste, ato përfaqësojnë një përpjekje të qartë për të pajtuar vdekjen me kureshtjen dhe ambicien e pangopur njerëzore. A mund të ndryshojë shkenca pikëpamjen tonë për vdekjen dhe pavdekësinë?

film
Artikulli i lidhur:
Shikoni filma që ju bëjnë të mendoni dhe arsyen e tyre për të qenë

Vdekja është e vetmja ngjarje që do të përjetojmë të gjithë, por edhe ajo për të cilën shmangim më shumë të flasim. Duke adoptuar një perspektivë që integron dimensionet kulturore, filozofike dhe shkencore, ne jo vetëm mund ta pranojmë atë, por edhe të jetojmë më plotësisht, me zemrat dhe mendjet tona në paqe.


Lini komentin tuaj

Adresa juaj e emailit nuk do të publikohet. Fusha e kërkuar janë shënuar me *

  1. Përgjegjës për të dhënat: Miguel Ángel Gatón
  2. Qëllimi i të dhënave: Kontrolloni SPAM, menaxhimin e komenteve.
  3. Legjitimimi: Pëlqimi juaj
  4. Komunikimi i të dhënave: Të dhënat nuk do t'u komunikohen palëve të treta përveç me detyrim ligjor.
  5. Ruajtja e të dhënave: Baza e të dhënave e organizuar nga Occentus Networks (BE)
  6. Të drejtat: Në çdo kohë mund të kufizoni, rikuperoni dhe fshini informacionin tuaj.